Mesia sekreto

Fonto inspira:[1]

Per mesia sekreto oni intencas la sintenon, laŭ hipotezoj de iuj historiistoj, praktikitan de Jesuo dum la publika ministerio, dum kiu li provus teni sekreta sian mesian identecon foje al disĉiploj (oni vidu: Mt 16,15-20; Mk 8,29-30; Lk 9,20-21), foje al miraklitoj (Mk 1,44;Mk 5,43;Mk 7,36;Mk 8,26), foje al la demonoj (Mk 1,25;Mk 1,34;Mk 3,12) eble por eviti esti vidita ĉe la entuziasmaj amasoj kiel mesio triumfa liberanto. Subtenantoj de ekzisto de tiu sekreto asertas ke, nur kiam komenciĝis lia pasionon, kiam li estis forlasita de la amasoj kaj de la disĉiploj, Jesuo sin malkaŝe proklamis Kristo-Mesio (vidu: Mk 14,61-62).

Reale, la ordonoj altruditaj al la demonoj estas ĉiam malfruaj: ili jam publike deklaris la mesian dignecon de Jesuo. La ordonoj altruditaj al la miraklitoj unuavide ŝajnas male absurdaj ĉar senefikaj: post la sanigo de leprulo(Mk 1,40-45), ekzemple, Jesuo estus altrudinta du ordonojn unu kontraŭ la alia. La unua estus ĝuste tiu de la silento pri la miraklo, dum la dua estus tiu de la prezentiĝo al la sacerdoto kaj de la ofero pro sia purigo laŭ la mosea leĝo. Tial, iuj ekzegezistoj kritikis kaj dubigis pri la teorio de la ekzisto de mesia sekreto.